18 yıl sonra bulunan evlat!!!

Bu gün yaşadığım ve aslında çok basit gibi başlayan konu benim başımı ağrıtmaya birazda sinirlerimi zıplatmaya yetti. Bunu sizinle paylaşmak altında yatan mantığı çözmeye çalışacağım.

Küçük kızım 7 yaşında. Tüm yazı apartmanın bahçesinde yaşıtlarıyla oynayarak geriyor. Bundan oldukça memnun kalıyorum. Çünkü olumlu büyüyebilmesi için sosyalleşmesi gerektiğini bunu da en iyi sokak oyunlarıyla kazanacağını düşünüyorum. Eşimle evden kızımı alıp markete gitmek için çıktık. Merdivenlerde kızımın arkadaşı esmanın 9 yaşlarındaki abisi bizi durdurarak deniz isimli bir çocuğun bunları üzdüğünü çok sinirlendiğinden falan bahsetti. Canım sıkıldı. Ne yapıyor ki bu kızlara acaba dedim. Neyse aşağı indim. Kızımın arkadaşlarından birini gördüm. Yanlarında 3-4 tane erkek çocuğu vardı. Onlardan biri olabilir diye. Kıza 
“deniz kim gösterir misin” dedim. 
"Teyze Deniz burada değil arkada" dedi. 
Bende vazgeçtim "neyse" dedim "kızım nerde" 
"oda arkada diğer kızlarla oynuyorlar." 
"İyi o zaman gidip alayım" dedim. Arkaya ilerledik. Sorduğum kız çocuğu koşarak deniz deden çocuğu çağırdı. Çocuğun arkasından annesi geliyordu. Kızım yanıma geldiğinde;
"kızım deniz sana bir şey yapıyor mu" diye sordum. 
"Yoo, hayır yapmıyor." 
"Kimseyi üzüyor mu" dedim. 
"Üzmüyor" dedi. İçim rahatladı.
Çocuk yanıma geldiğinde de söyleyeceğim ‘ oğlum; güzel güzel oynayın birbirinizi kırmayın kibar olun’ diyecektim. Ki annesi yanımdaki kıza (bu arda annesi oldukça düzgün giyimli kibar konuşan aklı başında birine benziyor-duL)"bu çocuğu niçin sıkıştırıyorsunuz. Bunun başına bir şey gelsin ben size sorarım" diye bağırmaya başladı. Kız çocuğu kendini savunmaya çalışsa da kadın oldukça sinirli sesini yükseltiyordu. 
"Hadi neyse" dedim. Ama işte asıl cümleyi sarf etti. 
“ben bu çocuğu 18 sene tedaviden sonra buldum. Öyle başkaları gibi her sene doğurmuyorum. Kıymetli benim çocuğum başına bir şey gelirse…” 
"Aman Allah'ım..." demekten kendimi alamadım. (tabi içimden...)
“ yok, öyle demeyelim. Bütün çocuklarımız kıymetli olur mu öyle şey. Hem onlar çocuk biz yetişkiniz bize düşen 'birbirinizi üzmeden oynayın' diye tembih etmek" mantığında cümleler kurdum. 

Kafam takıldı ya. Benim iki çocuğum var bu onları on çocuklu bir aileninkinden kıymetlimi yapar. Tek çocuğunun olması, tedaviyle 18 sene sonra bulması neyi değiştirir. Benim kızım kolay mı büyüyor. Kime neye göre hem. Öyle değil mi. Kılığına kıyafetine baktığında görgülü, ne çok görgüsüz insanla yaşıyoruz. Çocuk kıymetlidir. Kimsenin kimseden üstün yanı yoktur. Hepsi bizim evladımız bir yeri incindiğinde hepsinin canı aynı acır.

Büyümek nedir ki? yetişkin kelimesinin içi ne dolu?. Aklıma dersten düşük not aldığında “ ama bu tek çocuk ben onu hiç üzmedim istemiyorum” diyen veli geldi. 

Allah’ım sen onlara akıl bizlere sabır ver.