İç hesaplaşmamın dışavurumudur bu.

Bir yanım üzülmüyor değil. Hani bütün bütüne herkese haddini bildirme heveslisi de değilim. Sevdiklerim, kendilerini sevdirenler var hayatımda. Evet gerçekten seviyorum. Bu çok zor bir kelime değil aslında. Evet seviyorum. Ama bazen benim heyecanım benim yüksek çıkışlarım birilerinin gözüne batabiliyor. Aslında haklılarda kısmen. Yani “ben çok mutluyum” derken sanki “sen mutluluğu haketmiyorsun”  Demeye gelir gibi oluyor. ..ya… değil aslında. İnsan sevdiklerine daha çok üzülüyor. Evet, üzüldüm biraz. Üzdüm mü acaba diye. Sonra sevindim. Üzmeye çekindiğim sevdiklerim var diye. Sonra yanlış anlaşılmamış olayım diye dua ettiklerim var. Garip bir gel gitlerim var. Sonra mutluluğumu haklı gören var mı diye baktıklarım var. Cevapsız kaldıklarım var. Durgunluklarım var. Suskunluklarım. Düşünürken yüzümün kızardığı egolarım var. Kime ne diyemediğim yüreğim var… Sonra yaaa iyi ki bu yüreğim var deyip Allah’a şükürlerim…