AH Bİ DİNLENSEM ASLINDA...

Yaşadıkça öğrendim.

Hatta eminim diyebilirim.

Hiç bir şeyden emin olmadığımı öğrendim.

Yarım kalmış okunmamış sonu gelmemiş bir roman gibi yaşamlar..

Bu kimdi hangi filmden karakterdi iyi miydi kötü müydü? Kim kimin nesiydi.

Unuttum afalladım. Şaşırdım kaldım.

Bu filmde annemdi diğerinde kimdi kim kim için neydi.

Niye dedi niye yaptı niye söyledi.

Niye gülüyorum hâlbuki çok üzgündüm.

Yazamıyorum hâlbuki içim yığma dolu.

Ne oluyor bilmiyorum.

Ben kimim iyi miyim kötü müyüm?

Tüm bunlara sebep ben miyim?

Yoksa ben yok muyum?

Öldüm mü yoksa hiç doğmadım mı.

Nasıl olur beni fark etmediler.

Ağladığımı da güldüğümü de.

 Niçin böylesine tepkisizler.

Sizden değil miyim yoksa uzaylı mıyım.

Nereye kime aitim.

Kimin dalı kimin parçasıyım.

Kime yaslanayım.

Yorgunum.

Yaslanmalıyım.

Dinlenmeliyim biraz.

 Yok mu bi gölge.

Yok mu bi gölgen.

Bir an için sığınayım.

Çok yorgunum.

Aslında bi dinlensem kanar yaralarım.

Yaralarım milattan önceden kalma her gün her an mütemadiyen kanamakta.

Yer bitirir sevdiklerim koparır etlerimi.

Etlerim sevgilerine diyet.

Bi dinlensem aslında ah bi dinlensem.

Ve hatta bir an için biraz sağır olsam hiç duymasan kim bilir kör olsam biraz görmesen sizi.

Umursamazlığınızı.

Acımasızlığınızı.

Benden giden adımlarınızı görmesem.

 Duymak nimettir ya hani bu nimeti eziyet eden insanlar. 

Benim sınavım.

Bi dinlensem şöyle biraz bi dinlensem.

Ağlasam belki biraz, gözyaşlarım milattan öncesinden yığma.

Bıraksanız ağlasam.

Demeseniz yaaaa deymez boşver demeseniz.

Değiyor …

değdi hissettim.

İçim acıdı.

 Değdi hem en derinden.

Offf bi gölgesi yok mu kimsenin.

Yaslansam şöyle biraz dinlensem.

Bir ağaç kovuğu gibi.

Bir an için kendimi güvende hissetsem.

Kapasam gözlerimi korkmasam inciteceğinizden beni.

Rahatlasam.

Kendimi sıkmaktan kasılmış omuzlarım inse biraz….

Ahh bi dinlensem.

Çok yorguunum.

Çok yorgunnn.

Yok mu bi gölgesi kimsenin.

Orda kimse var mıı.

Kimse yok mu.

Yok.

Yok.

yokkk

!

!

!

...