BEN...KADINIM...

Charles Courtney Curran -zirvedekiler.

İnsanoğlunun dünyaya gönderilmesiyle başladı macerası. İki cins olarak yaratıldık. Neden farklı iki cins? açıklamasını yapmak düz mantıkta kolay elbette: çoğalmak için… Ama artık biliyoruz ki çoğalmak için karşı cinsi bulamayan bir erkek denizatı dişi olabiliyor ve çoğalabiliyor. Yani uzatmayayım benim kadın olmamın nedeni sadece bebek taşımak olmamalı. Velev ki öyle olsun hadi; sadece biyolojik farklılık olsaydı; duygusal anlamda niçin böylesine erkeklerden farklıyım. Yaşam mücadelesi başladığı andan itibaren yaşamdaki duruşları ve misyonları erkeklerden farklı olan kadınlar kimi zaman erkeğe eşit kimi zaman aşağı görüldü. Ne garip değil mi. Kim karar veriyor kimin kimden üstün olduğuna. Nasıl bir beyin benim eşit yahut aşağı olduğum kanısına varıyor. Beyninin % 3 ünü kullanabilen bir varlık bana kalıp biçiyor. Kime neye göre…

Her neyse uzatmadan geleyim konuya. Bizleri eşit olma, ayakları üzerinde durma yalanıyla iş hayatına atan mantık şimdide kadın olmamızdan rahatsız oluyor. Kadın işinde duygusal olamaz yani robot gibi işini yapmalı. Geçen gün ağlama ihtiyacı duyduğumda fark ettim bunu. Ağlamaktan utanmam gerekiyormuş gibi bir baskı hissettim. Ama hepsi bu değil yani tek başına Ayşe değilim ben Hz. Havva’dan bu güne tüm kadınların tüm evrimiyle değiştim. Çok çeşitli yaşam yollarından sıkıntılarından bu güne geldim. Çok değiştim değiştirdim değiştirildim. Erkek gibi çalışıp evimin geçimini sağlamaya çalışıyorum milyonlarca kadın gibi.  Yaşamımı kaliteli kılmaya çalışırken niçin erkek gibi olmalıyım. Ben hem kadın olup hem hayatımı kazanamaz mıyım. İşlerin kurallarını kim belirliyor. Çalışan insan olmanın kriterlerini kim belirliyor. Kırmızı ayakkabı giyip topuk seslerimin koridorlarda yükseldiği bir yerde niçin çalışamam. Niçin kibar olamam. Benim kahkaham niçin rahatsız ediyor kanun koyucuları. Ben pek alada işimi yapıp kadın olabiliyorum. Olmak istiyorum. Duygulandığımda ağlamak istiyorum. Bu kime neye engel ki. Beni gerçekten küçük mü düşürüyor aciz mi sanıyorsunuz. Gerçekten mi? Kaldı ki sizin tüm hayatımızın tüm durumlarına sızmış olmanıza rağmen nasılda dimdik duruyoruz.

Ben kadınım. Unutmak isteyenlere görmezden gelenlere inat. Ben zayıf kasları olan gözyaşı pınarının ucunda asılı, bir konserveyi bile yardımsız açamayan belki ama tüm cinsimin soyuyla sizlerle savaşabilen küçük kaslarımızın yetemediğinde dayak yiyen ama ayağa kalkan, sizin patronlarınızdan korkarak yaptığınız yalakalıklara inat şiddet meraklısı kocasına kafa tutup boşanabilen ama düzenin eksikliğinde; meydanda bıçaklanacak kadar özgürlük düşkünü cesur amazon, ben kadınım ağlarken belki size kalkamayan elleri gözyaşını silip hedefinden şaşmayan…ben kadınım yokluktan korkmayan eve 'ekmek götüremiyorum' diye gurur meselesi yapıp dama çıkmayan direnen…ben kadınım akıllı olduğunuzu sanırken aptallığınızı yüzünüze vurmayacak kadar akıllı…ben kadınım evde işte sokakta varlıkta yoklukta hastalıkta her durumda her şartta zarifim inceyim ama güçlüyüm…

a.okul