Dünyayla son ve uzun buluşmana giderken
ve vedalaşırken hayatındaki her şeyle… O narin vücudunu bırakırlarken o nemli
toprağa kalmış mıdır dudaklarında yaşamın o buruk tadı. Ve sen sevdin mi deli
divane ve sevildin mi alabildiğine aklının yettiğince. Güzel emanetler bıraktın
mı yaşama. Ve öğrettin mi yavrucaklarına hayatın sırrını. Sevmek tüm hücrelerinle.
Yelkenlerine asıla asıla yaşadın mı? Dümeni kimseciklere bırakmaksızın fırtınalara
ve dalgalara. Ve mutluluk kucakladı mı seni, yakaladın mı saçlarından yolarcasına.
Ve inatla ve ısrarla her şeye ama her şeye rağmen yaşadın mı? En mühimi
yaşadığına inanıyor musun?
Yola herkesle aynı çizgiden
başlarken solladın mı sana kin tutanları ve asilce affettin mi zafiyet düşkünü kibirlileri.
Yüceltmeden kendini büyüttün mü yüreğini dünyalar kadar. Hiç yorulmadan ve
usanmadan “benden bu kadar” demeden çalışıp emek verdin mi değer verdiğin her
şeye. Dahası kıymetlilerini sıraya koyabildin mi dürüstçe. Ve gidiyorsun bak
söyle bana ne bıraktın geride izin kaldı mı yaşamından bizlere ne bıraktın seni
hatırlayacağımız.
a.okul
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder