Yara almışız. Hatta epey yara bere içinde kalmışız. İçimizden
akıp gidenler bu çatlağı zorlamakta. Biz toplum olarak sesimizi yükselttikçe “Müslümanız”
diye, farklı bir antitez bizim içimize sinsice girmiş, biz bu sinsi düşmanı bir
türlü tespit edememişiz. Oysa böyle miydi çocukken sosyal yaşam? Annelerimiz başını
örterdi ama… Sanki namaz kılmakta yaşlıların işiydi. Çoğu Kur-an okurdu ama
kimse de mealini bilmezdi. Çok bişey bilmezlerdi yani. Haa ama insanların daha
ahlaklı daha merhametli olduğu da bir gerçektir yani…
Evet bi yerlerde içimize farkı görüşlerden sinsice sızmış
misyoner düşüncelerin esiri oluvermişiz.
Son zamanlarda facebook a tekrar takılmaya başladım. Paylaşımlarda
fark ettiğim bir şey oldu. Aslında yeni bir şey değil, hani gözünün önünde olurda
sen bir türlü fark edemezsin ye öyle bişi işte.
Ana fikir şu: kimse senden daha kıymetli değil, boşver
kimseye acıma, acıdın da ne oldu, bu kadar acımasızsam zamanında bana
yapılanlardan dolayı, valla kimseyi takmam beni üzeni üzerim… gibisinden cümleler.
Evet, egomuzu böyle bir yere oturtmuşuz ki “ ya ben de kabahat olabilir mi ?”
veya “ ben ne yaptım ki bu arkadaşım bana bunu yapıyor?” diyemiyoruz. Bir bendir
gidiyor. “Haklıyım… Herkes beni sevsin… Kimse arkamdan konuşmasın, konuşursa
haddini bildiririm, o kim oluyor( ki adamın ‘ sen kimsin’ diyesi geliyor)”
falan filan işte biliyorsunuz. her kazancı kendimize hak, bizim üstümüzde kazanç sağlayanları (illa maddi kazançtan bahsetmiyorum) laflarımızla boğuyoruz. bazen iyi insanları iyi olduklarına pişman edecek kadar ileri bile gidiyoruz yani:(((
En azından nazımın geçtiklerine sesleniyorum. Sen kıymetlisin
tabi ama herkesten daha çok değil yani. Sende benim gibi bir fanisin. Senin de hataların
var ve sevenlerin sırf seni sevdikleri için bunu senin yüzüne vurmuyorlar. Silip
attıkların kim bilir sırf sana yağdanlık etmediği için hayatında değildir. Ve belki
de bu oyunda asıl kıyımı yapan sensindir. Hatayı kendinde aramanın bi mahsuru
yoktur. Gururunu kimseye ezdirme tabi ama bu egoyla sadece yalaka arkadaşlar
bulabilirsin. Baksana çevrene bu dediklerimden bir sürü tanımıyor musun? Senin onlardan
biri olmadığını nerden biliyorsun.
Herkes senin kadar kıymetli. Sen mutlu olacaksın diye
insanlara haksızlık etmenin bir alemi yok yani.
Sev ki sevilesin. Hoş görmeyi bil ki sende kırılmayasın. Verdiğin
kadar alırsın hayattan. Ne bir eksik ne bir fazla. Hem ne demiş Mevlana; incitme! incittiğin yerden incinirsin
