…insanlar konuşa konuşa mı anlaşır… Gerçekten mi… söyler
misiniz hangi noktada konuşmak işinize yaradı… Bakkala gidip ekmek almak
istediğinizi söylediğinizde yahut telefonla birine geç kalacağınızı
söylediğinizde… Hepsi bu işte.
Hani komik bi giriş olacak ama ben yıllardır konuşuyorum ki emin
olun bu konuda oldukça iyiyimdir benim hiçbir işime yaramadı. Hiçbir cümlem
dahası açıklamam insanların düşüncelerini değiştirmeme yetmedi. Kurduğum cümleler
havada asılı kalmış iyi niyetli bomboş balondan başka bir şey olamadı. Ben konuşmadan
önce insanlar ne düşünüyorlarsa konuştuktan sonrada aynısı oldu. Gerçekten ama
gerçekten konuşarak insanları etkileyebiliyor musunuz. Yani birinin fikrini değiştirebiliyor
musunuz. Yani aldatılmış bir kadın iyi bir mazeret sunduğunda eşini
affedebiliyor mu… Yahut aslında iç sesi affetmek istediği için mi affediyor. Yaa
gerçekten konuşmak ne işe yarıyor.
Küçüktüm ne kadar küçüktüm hatırlamıyorum ama anneme yahut
babama her kızdığımda ölümüne susmak istiyordum. Öyle ki onlara böyle ceza
kesmeli ve onlar sonsuza kadar benim aklımdan ne geçtiğini bilmemeliydiler. Bu fikir
aklıma nerden gelmişti bilmiyorum. Olsa olsa izlediğim bir filmin etkisinde
kalmış olabilirim yahut çevremdeki böyle bir engelliyi uzun süre gözlemleyerek
bu fikri bulmuşta olabilirim. Çünkü oldum olası insanlara karşı hep merak
içinde olmuşumdur. Her neyse işte son günlerde kendime sürekli bu tembihte
bulunuyorum” konuşma” “sus” gece gibi, deniz dibi gibi, toprak gibi sessiz kal.
Kıymet vermeyen insanlara konuşma, seni tanımalarına aklından ne geçtiğini
bilmelerine izin verme. Kendi iç yolculuğuna yaren tutma. Herkes dışında kalsın
bu yolculuğun.
Susmak; yorgun bir
belleğin, kırgın bir kalbin sessiz çığlığıdır.
Susmak eylemsizliği anlaşılmanın.
Susmak akıntıda küreksiz kalmak.
Susmak her şeyi kaderine bırakmak.
Susmak boyun eğmek olacaklara.
Susmak kabullenmek.
Susmak kimsesizliğini fark etmek.
Susmak …
Sussss….
Sustum!
